De
ziekte van Lyme of Lyme-Borreliose is een infectie
veroorzaakt door de bacterie Borrelia burgdorferi.
Er zijn wel 16 verschillende stammen van de bacterie die de ziekte van Lyme kunnen veroorzaken.
De ziekte wordt meestal opgelopen door een tekenbeet en begint vaak, maar lang niet altijd met een rode huiduitslag rond de beet en griepachtige verschijnselen. Belangrijk is nu om zo snel mogelijk met antibiotica behandeld te worden.
Onderzoek laat zien dat mensen met bloedgroep A veel meer kans hebben gebeten te worden door een teek dan mensen met bloedgroep B.
De Borrelia burgdorferi (Bb) bacterie is een zeer complex organisme en beschikt over een groot repertoire aan overlevings- en aanpassingsmechanismen. Uit onderzoek blijkt dat de bacterie naast de normale verschillende andere vormen aan kan nemen. Er zijn sterke aanwijzingen dat de bacterie in deze vormen langdurig, zonder te delen, in het lichaam aanwezig kan blijven en zo antibioticatherapie kan ontwijken.
Na de tekenbeet kan de Borrelia-bacterie in de bloedbaan terecht komen. In tegenstelling tot wat eerder gedacht werd, zijn er sterke aanwijzingen dat de bacterie zich al binnen enkele etmalen door het lichaam kan verspreiden en o.a. het centrale zenuwstelsel (hersenen en ruggenmerg) kan binnendringen. Via de bloedbaan wordt de bacterie in het lichaam verspreid, maar de bacterie is meestal slechts kort in de bloedbaan aanwezig. Hoewel de bacterie in elk orgaan terecht kan komen, ontstaan de meeste ziekteverschijnselen in het zenuwstelsel, de gewrichten en het hart.
Een waaier van ziekteverschijnselen kunnen het gevolg zijn van een besmetting zoals o.m. een griepachtig ziektebeeld met malaise, koorts, keelpijn, spierpijn, aandoeningen van het zenuwstelsel, gewrichtsaandoeningen en hartaandoeningen.
Het blijkt dat de helft van de patiënten met een Borrelia infectie geen tekenbeet of erythema migrans heeft opgemerkt. Daardoor kan het voorkomen dat de ziekteverschijnselen niet direct met een Borrelia-infectie in verband worden gebracht.
Eenmaal besmet geweest met de infectie is men volgens onderzoek 6 tot 9 jaar beschermd tegen een infectie door een bacterie van dezelfde stam doch niet beschermd tegen een infectie door een bacterie van een andere stam.
