Stress als kind en gezondheid later in het leven*
Uit een Britse studie onder 7.000 mensen, allen geboren in 1958, die ruim 45 jaar gevolgd werden blijkt dat stress tijdens de
jeugd de gezondheid later in het leven duidelijk negatief kan beïnvloeden. Stress, als gevolg van ongewone omstandigheden, verwarring en problemen tijdens de jeugd zorgde later in het leven voor een duidelijk grotere kans op
hart-, en vaatziekte en diabetes, zelfs als er geen sprake meer was van stress als volwassene.
De studie.
(November 2015)
Study finds childhood stress impacts adult health
A 45-year study of nearly 7,000 people born in a single week in Great Britain in 1958 found psychological distress in childhood -- even when conditions improved in adulthood -- was associated with higher risk for heart disease and diabetes later in life.
The study, published today in the Journal of the American College of Cardiology, looked at information related to stress and mental health collected about participants in the 1958 British Birth Cohort Study at ages 7, 11, 16, 23, 33 and 42. Researchers also collected data for nine biological indicators at age 45 using information from blood samples and blood pressure measures to create a score indicating risk for heart disease and diabetes, known as the cardiometabolic risk score, for each.
The study found that people with persistent distress throughout their lives had the highest cardiometabolic risk score relative to participants who reported low levels of distress throughout childhood and adulthood. Using the same comparison group, participants with high levels of distress occurring primarily in childhood, and those with high levels of distress occurring primarily in adulthood also exhibited higher cardiometabolic risk. The estimated risk for cardiometabolic disease for people with persistent distress through to middle adulthood was higher than risk commonly observed for people who are overweight in childhood.
After adjusting for a range of factors that might affect these associations, including medication use, socioeconomic status, and health behaviors, the researchers found the risk for people who experienced high distress levels primarily in adulthood was not different compared with those with low levels of distress over their life course. But participants who experienced high distress primarily in childhood and those with persistent distress continued to have significantly higher risk scores even after considering those other factors.
"This study supports growing evidence that psychological distress contributes to excess risk of cardiovascular and metabolic disease and that effects may be initiated relatively early in life," said lead author Ashley Winning, ScD, MPH, of Department of Social and Behavioral Sciences at Harvard's T.H. Chan School of Public Health.
"While effects of distress in early childhood on higher cardiometabolic risk in adulthood appeared to be somewhat mitigated if distress levels were lower by adulthood, they were not eradicated," the authors said. "This highlights the potentially lasting impact of childhood distress on adult physical health."
"It is also increasingly apparent that adversity in a child's social environment increases the likelihood of developing high levels of distress. Thus, early prevention and intervention strategies focused not only on the child but also on his or her social circumstances may be an effective way to reduce the long-lasting harmful effects of distress," Winning said.
In the accompanying editorial in the Journal, E. Alison Holman, PhD, FNP, of the Program of Nursing Science at University of California, Irvine, said the study indicates it may not be helpful for clinicians to focus on "managing" known cardiovascular disease risk factors like smoking, obesity, elevated cholesterol and lack of exercise without addressing underlying risk factors that affect patients.
"When considering our patients in this broader social context, telling them to lose weight, stop smoking, eat a better diet without addressing the underlying stress or distress that may be fueling unhealthy behaviors (and lab values) may be counter-productive," Holman said. "Indeed, by 'advising' or 'directing' our patients to change their behaviors, we undermine their trust in us and may exacerbate their distress, especially if they feel stuck or unable to make the recommended changes."
Holman suggests patient-centered motivational interviewing and more compassionate approaches to patient communication.
JACC Editor-in-Chief Valentin Fuster, MD, PhD, said, "If stress contributes to cardiovascular disease in adults, as this study finds, it is easy to extrapolate the impact that stress may cause in earlier years of life when psychological and biological stages are at such a heightened state for young people."
American College of Cardiology
De door de computer vertaalde Engelse tekst (let op: gelet op de vaak technische inhoud van een artikel kunnen bij het vertalen wellicht vreemde en soms niet helemaal juiste woorden en/of zinnen gevormd worden)
Studie vindt gezondheid jeugd stress-effecten volwassen
Een 45-jaar durende studie van bijna 7.000 mensen die geboren zijn in één week in Groot-Brittannië in 1958 gevonden psychische nood in de kindertijd - zelfs wanneer de omstandigheden verbeterd in de volwassenheid - werd geassocieerd met een hoger risico op hart-en vaatziekten en diabetes op latere leeftijd.
De studie, vandaag gepubliceerd in het tijdschrift van de American College of Cardiology, gekeken naar informatie gerelateerd aan stress en psychische gezondheid verzameld over deelnemers aan de 1958 Britse Birth Cohort Study in leeftijden 7, 11, 16, 23, 33 en 42. De onderzoekers ook verzamelde gegevens voor negen biologische indicatoren op de leeftijd van 45 met behulp van informatie uit bloedmonsters en bloeddruk maatregelen om een score te geven risico op hart-en vaatziekten en diabetes, bekend als de cardiometabolic risico score te creëren, voor elk.
De studie wees uit dat mensen met aanhoudende nood hun hele leven had de hoogste cardiometabolic risico score ten opzichte van deelnemers die lage niveaus van distress hele kindertijd en volwassenheid gemeld. Gebruik van dezelfde vergelijkingsgroep, deelnemers met hoge niveaus van distress optreden vooral in de kindertijd, en mensen met een hoge mate van distress voorkomende primair op volwassen leeftijd ook tentoongesteld groter cardiometabolic risico. De geschatte risico voor cardiometabolische ziekte voor mensen met aanhoudende nood tot midden volwassenheid was hoger dan het risico vaak waargenomen voor mensen met overgewicht in de kindertijd.
Na correctie voor een reeks van factoren die van invloed kunnen deze verenigingen, waaronder medicatie gebruik, sociaal-economische status en gezondheid gedrag, vonden de onderzoekers het risico voor mensen die hoge nood niveaus ervaren vooral op volwassen leeftijd was niet anders in vergelijking met degenen met lage niveaus van nood over hun levensloop. Maar de deelnemers die hoge nood ervaren vooral in de kindertijd en die met aanhoudende nood bleef significant hoger risico scores hebben zelfs gelet op de andere factoren.
"Deze studie ondersteunt steeds meer aanwijzingen dat psychische nood bijdraagt aan extra risico op cardiovasculaire en metabole ziekten en die effecten kunnen relatief vroeg in het leven worden gestart," zei leiden auteur Ashley Winnen, ScD, MPH, van de afdeling Sociale Wetenschappen aan de Harvard's TH Chan School of Public Health.
"Terwijl de gevolgen van de nood in de vroege jeugd op de hogere cardiometabolic risico op volwassen leeftijd bleek enigszins worden beperkt indien distress niveaus waren lager door de volwassenheid, ze waren niet uitgeroeid," aldus de auteurs. "Dit benadrukt het potentieel blijvende impact van de jeugd leed op volwassen lichamelijke gezondheid."
"Het is ook steeds duidelijker dat de tegenslag in een kind de sociale omgeving verhoogt de kans op het ontwikkelen van hoge niveaus van distress. Zo vroeg preventie en interventiestrategieën niet alleen gericht op het kind, maar ook op zijn of haar sociale omstandigheden kan een effectieve manier om de langdurige schadelijke effecten van stress verminderen, "Winnen gezegd.
In het begeleidend redactioneel in het Journal, E. Alison Holman, PhD, FNP, van het Programma van Nursing Science aan de Universiteit van Californië, Irvine, zei de studie geeft aan dat het wellicht niet nuttig zijn voor artsen om zich te concentreren op "beheren" bekende hart- en vaatziekten risicofactoren zoals roken, overgewicht, verhoogd cholesterol en gebrek aan lichaamsbeweging, zonder het aanpakken van onderliggende risicofactoren dat patiënten beïnvloeden.
"Bij de behandeling van onze patiënten in deze bredere maatschappelijke context, hen te vertellen om gewicht te verliezen, stoppen met roken, eet een beter dieet zonder het aanpakken van de onderliggende stress of angst aan te tanken ongezond gedrag (en lab waarden) kan contra-productief zijn," Holman genoemd. "Inderdaad, door 'adviseren' of 'aansturen' onze patiënten om hun gedrag te veranderen, we ondermijnen hun vertrouwen in ons en kunnen hun nood verergeren, vooral als ze het gevoel vast te zitten of niet in staat om de aanbevolen veranderingen aan te brengen."
Holman suggereert patiëntgerichte motiverende gespreksvoering en meer compassie benaderingen voor communicatie met de patiënt.
JACC Editor-in-Chief Valentin Fuster, MD, PhD, zei: "Als spanning bijdraagt aan hart-en vaatziekten bij volwassenen, omdat deze studie blijkt, is het gemakkelijk om de impact te extrapoleren die stress kunnen veroorzaken in eerdere jaren van het leven, wanneer psychologische en biologische etappes zijn op zo'n verhoogde staat voor jonge mensen. "
American College of Cardiology
Reacties: