Veel bewegen voor goede gezondheid*
Vier studies die weer het belang laten zien van regelmatig bewegen. De eerste studie laat zien dat bewegen niet alleen zorgt voor een meer gezond hart doch ook zorgt voor een grotere diversiteit aan darmbacteriën en daardoor een veel betere gezondheid. Een tweede
studie laat zien dat bij het bewegen uit vet bepaalde eiwitten vrijkomen die zorgen voor duidelijk betere bloedsuikerwaarden. Een derde
studie laat zien dat veel bewegen goed is tegen en bij chronische ziekten doch dat mensen met een chronische eigenlijk te weinig bewegen. De vierde
studie laat zien dat veel bewegen belangrijk is om net
het ongewenste vet in het lichaam te doen verminderen, het vet dat zo niet te zien is maar diep in de buik zit en zo alle organen in het lichaam kan ontregelen.
(April 2019)
Exercise might improve health by increasing gut bacterial diversity
Bacteria, often synonymous with infection and disease, may have an unfair reputation. Research indicates there are as many, if not more, bacterial cells in our bodies as human cells, meaning they play an important role in our physiology (1). In fact, a growing body of evidence shows that greater gut microbiota diversity (the number of different species and evenness of these species' populations) is related to better health. Now, research published in Experimental Physiology has suggested that the efficiency with which we transport oxygen to our tissues (cardiorespiratory fitness) is a far greater predictor of gut microbiota diversity than either body fat percentage or general physical activity.
The findings suggest that exercise at a sufficiently high intensity, to improve cardiorespiratory fitness, may support health through favourable alterations in the presence, activity and clustering of gut microbes. Such exercise-induced improvements, in cardiorespiratory fitness, often correspond with central (e.g. increased volume of blood pumped by the heart each beat) and peripheral adaptations (e.g. increased number of capillaries to transport oxygen from blood to muscles).
Before now, it was understood that higher cardiorespiratory fitness tended to coincide with greater gut microbiota diversity, but it was unclear whether this relationship was attributable to body fat percentage or physical activities of daily-living. Since cancer treatment is known to trigger physiological changes detrimental to cardio-metabolic health, including increased body fat percentage and declining cardiorespiratory fitness, this research was performed on cancer survivors. In total, 37 non-metastatic breast cancer survivors, who had completed treatment at least one year prior, were enrolled.
Participants performed a graded exercise test to estimate peak cardiorespiratory fitness, assessments of total energy expenditure and examination of gut microbiota from faecal swipes. The results showed that participants with the higher cardiorespiratory fitness had significantly greater gut microbiota diversity compared to less fit participants. Further statistical analyses highlighted that cardiorespiratory fitness accounted for roughly a quarter of the variance in species richness and evenness, independent of body fat percent.
These data offer intriguing insight into the relationship between cardiorespiratory fitness and gut microbiota diversity. However, given the cross-sectional nature of the study design, the research team's findings are correlative in nature. The participant sample was restricted to women with a history of breast cancer, who tended to exhibit low cardiorespiratory fitness and other health problems, meaning generalisation to other groups should be made with caution.
Stephen Carter, lead author of the paper from Indiana University, is enthusiastic about continuing his team's research:
"Our group is actively pursuing an interventional study to determine how variation in exercise intensity can influence gut microbiota diversity under controlled-feeding conditions to uncover how exercise may affect functional outcomes of gut microbiota, as well as, studying how exercise prescription may be optimized to enhance health outcomes among clinical populations."
Stephen J. Carter, Gary R. Hunter, J. Walker Blackston, Nianjun Liu, Elliot J. Lefkowitz, William J. Van Der Pol, Casey D. Morrow, Jesseca A. Paulsen, Laura Q. Rogers. Gut microbiota diversity associates with cardiorespiratory fitness in post-primary treatment breast cancer survivors. Experimental Physiology, 2019; DOI: 10.1113/EP087404
Protein released from fat after exercise improves glucose
It's well-known that exercise improves health, but understanding how it makes you healthier on a molecular level is the question researchers at Joslin Diabetes Center are answering.
After performing experiments in both humans and mice, the researchers found that exercise training causes dramatic changes to fat. Additionally, they discovered that this "trained" fat releases factors into the bloodstream that can have positive effects on health. The study was published in Nature Metabolism.
It's known that fat cells secrete proteins called adipokines, and that many adipokines increase with obesity, having harmful effects on metabolism and health.
"In contrast to the negative effects of many adipokines, our study identified transforming growth factor beta 2 (TGF-beta 2) as an adipokine released from adipose tissue (fat) in response to exercise that actually improves glucose tolerance," says Laurie J. Goodyear, PhD, Head of Joslin's Section on Integrative Physiology and Metabolism and study co-author.
Not only did exercise-stimulated TGF-beta 2 improve glucose tolerance, treating obese mice with TGF beta 2 lowered blood lipid levels and improved many other aspects of metabolism.
"The fact that a single protein has such important and dramatic effects was quite impressive," says Goodyear, Professor of Medicine at Harvard Medical School.
Two years ago, the international research team first demonstrated that adipose tissue offers beneficial metabolic effects in response to exercise.
"Our hypothesis was that exercise is changing the fat, and as a result of that change, the fat releases these beneficial proteins into the bloodstream," says Goodyear. "Before this discovery, we always just focused on the positive effects of muscle."
Building on this insight, Joslin researchers sought to identify the adipokines released from fat in exercise. To do so, they ran a series of molecular experiments in both humans and mice. They identified levels of adipokines in men before and after a cycle of exercise. They also studied exercising mice.
Their analysis identified TGF beta 2 as one of the proteins upregulated in exercise in humans and mice. Additional investigation confirmed that levels of this one adipokine actually increased in the fat tissue as well as in the bloodstream with exercise, in both cases.
To find out if the protein promoted beneficial metabolic effects, they treated the mice with TGF beta 2. The experiment showed a number of positive metabolic effects in the mice, including improved glucose tolerance and increased fatty acid uptake.
Next, they fed the mice a high fat diet, causing the animals to develop diabetes. To know if TGF beta 2 was actually responsible for the metabolic effects, they treated the diabetic mice with TGF beta 2. This reversed the negative metabolic effects of the high fat diet, similar to what happens with exercise.
"Our results are important because it's really the first demonstration of an exercise-released adipokine that can have beneficial metabolic effects on the body," says Goodyear.
Another significant finding was that lactic acid, which is released during exercise, serves as an integral part of the process. Lactate is released by the muscles during exercise then travels to the fat where it triggers the release of TGF beta 2.
"This research really revolutionizes the way we think about exercise, and the many metabolic effects of exercise. And, importantly, that fat is actually playing an important role in the way exercise works," says Goodyear.
These findings suggest that TGF beta 2 may be a potential therapy for treatment of high blood sugar, and eventually a potential therapy for type 2 diabetes. Long-term studies will be needed to determine the safety of TGF beta 2 treatment.
Takahashi et al. TGF-B2 is an Exercise-Induced Adipokine that Regulates Glucose and Fatty Acid Metabolism. Nature Metabolism, 2019 DOI: 10.1038/s42255-018-0030-7
Researchers are worried that people with chronic disease are not being active enough
The George Institute for Global Health at the University of Oxford measured the duration and intensity of physical activity levels over seven days and compared those participants with, and those without, chronic disease. They found that those with chronic disease, even those conditions that don't directly limit capacity for exercise, spent less time active.
Around 15 million people in England suffer from chronic disease [1]. Major types include cardiovascular disease (e.g. heart attacks and stroke), respiratory disease (e.g. asthma), and mental health conditions (e.g. depression). Chronic conditions are not passed from person to person, usually develop slowly, and are often characterised by the need for long-term management [2].
Healthy participants spent over an hour more on moderate activity (e.g. brisk walking and gardening), and 3 minutes (11%) more on vigorous activity (e.g. running and aerobics) a week than those with chronic disease. Researchers found that those with mental health disorders had the lowest moderate activity levels of all, spending 2.5 hours less per week than the average 11.8 hours of healthy peers.
"Chronic diseases are the emerging health burden of our time. We know that increasing physical activity is important both for the management of chronic diseases and also for preventing the development of new chronic diseases in an individual, so our findings give cause for concern," said Terry Dwyer, Professor of Epidemiology at The George Institute, University of Oxford, who led the research published in the International Journal of Epidemiology.
Some conditions, such as respiratory or mental health disorders, can limit peoples' capacity for exercise, for instance, owing to a reduced supply of oxygen or by lessening their motivation to engage in everyday activities.
However, not all chronic diseases (for instance some types of gastrointestinal problems and skin conditions) necessarily affect the capacity to be active. Some ill participants may have been habitually inactive, but the sick role may also have a part to play in this activity gap, whereby the very fact of being ill influences an individuals' tendency to exercise.
The World Health Organization recommends that adults are moderately active for at least 150 minutes per week to maintain a healthy lifestyle and help stem the onset of progressive, and potentially multiple, chronic disease diagnoses [3].
"The findings are particularly relevant to clinicians as they highlight the fact that doctors treating patients for any disease should be asking about how much physical activity they are taking. The disease they are suffering from might not be one that will kill them, but a reduction in physical activity consequent on having a disease will put them at risk of other serious chronic conditions such as diabetes, and certain cancers."
Professor Dwyer added, "Our findings offer a clear window of opportunity in which we can act to tackle this burden of disease to help people the world over."
[1] Department of Health information on chronic disease prevalence in the UK
[2] World Health Organization overview of non-communicable diseases and their risk factors
[3] World Health Organization recommended levels of physical activity for adults
Joseph Barker, Karl Smith Byrne, Aiden Doherty, Charlie Foster, Kazem Rahimi, Rema Ramakrishnan, Mark Woodward, Terence Dwyer. Physical activity of UK adults with chronic disease: cross-sectional analysis of accelerometer-measured physical activity in 96 706 UK Biobank participants. International Journal of Epidemiology, 2019; DOI: 10.1093/ije/dyy294
The dangers of hidden fat: Exercise is your best defense against deep abdominal fat
Scientists know that the type of fat you can measure with a tape isn't the most dangerous. But what is the most effective way to fight internal, visceral fat that you cannot see or feel? The answer: exercise.
Researchers at UT Southwestern Medical Center analyzed two types of interventions -- lifestyle modification (exercise) and pharmacological (medicine) -- to learn how best to defeat fat lying deep in the belly. The study is published in Mayo Clinic Proceedings.
"Visceral fat can affect local organs or the entire body system. Systemically it can affect your heart and liver, as well as abdominal organs," said senior author and cardiologist Dr. Ian J. Neeland, Assistant Professor of Internal Medicine. "When studies use weight or body mass index as a metric, we don't know if the interventions are reducing fat everywhere in the body, or just near the surface."
To find out, the researchers evaluated changes in visceral fat in 3,602 participants over a 6-month period measured by a CT or MRI exam. Both exercise and medicines resulted in less visceral fat, but the reductions were more significant per pound of body weight lost with exercise.
"The location and type of fat is important. If you just measure weight or BMI, you can underestimate the benefit to your health of losing weight," said Dr. Neeland, a Dedman Family Scholar in Clinical Care. "Exercise can actually melt visceral fat."
Participants in exercise trials were 65 percent female, with a mean age of 54 and mean BMI at enrollment of 31. Exercise regimens were monitored, not self-reported. The majority of exercise trials were performed in the U.S. and Canada, while pharmacologic trials included the U.S., Canada, Sweden, Japan, and four multinational cohorts.
The medications used by study participants were FDA approved or in the FDA approval pipeline.
According to the Centers for Disease Control and Prevention, obesity affects nearly 40 percent of adult Americans. Dr. Neeland said researchers previously thought of fat as inert storage, but over the years this view evolved and fat is now seen as an active organ. "Some people who are obese get heart disease, diabetes, or metabolic syndrome -- and others don't," Dr. Neeland said. "Our study suggests that a combination of approaches can help lower visceral fat and potentially prevent these diseases."
Other UT Southwestern researchers who contributed to this work include Dr. Shreya Rao, cardiology fellow; Dr. Ambarish Pandey, Assistant Professor of Internal Medicine; Dr. Bryan Park, internal medicine resident; Helen Mayo, Faculty Associate; Dr. Dharam Kumbhani, Associate Professor of Internal Medicine; and Dr. James A. de Lemos, Professor of Internal Medicine. Dr. de Lemos holds the Sweetheart Ball-Kern Wildenthal, M.D., Ph.D., Distinguished Chair in Cardiology.
Shreya Rao, Ambarish Pandey, Sushil Garg, Bryan Park, Helen Mayo, Jean-Pierre Després, Dharam Kumbhani, James A. de Lemos, Ian J. Neeland. Effect of Exercise and Pharmacological Interventions on Visceral Adiposity: A Systematic Review and Meta-analysis of Long-term Randomized Controlled Trials. Mayo Clinic Proceedings, 2019; 94 (2): 211 DOI: 10.1016/j.mayocp.2018.09.019
De door de computer vertaalde Engelse tekst (let op: gelet op de vaak technische inhoud van een artikel kunnen bij het vertalen wellicht vreemde en soms niet helemaal juiste woorden en/of zinnen gevormd worden)
Oefening kan de gezondheid verbeteren door de darmbacteriële diversiteit te vergroten
Bacteriën, vaak synoniem voor infectie en ziekte, kunnen een oneerlijke reputatie hebben. Onderzoek wijst uit dat er evenveel, zo niet meer, bacteriële cellen in ons lichaam zijn als menselijke cellen, wat betekent dat ze een belangrijke rol spelen in onze fysiologie (1). Sterker nog, uit een groeiend aantal bewijzen blijkt dat een grotere diversiteit in de darmmicrobiota (het aantal verschillende soorten en gelijkmatigheid van de populaties van deze soorten) verband houdt met een betere gezondheid. Nu heeft onderzoek gepubliceerd in Experimental Physiology gesuggereerd dat de efficiëntie waarmee we zuurstof naar onze weefsels transporteren (cardiorespiratoire fitheid) een veel grotere voorspeller is van de diversiteit van de darmmicrobiota dan het percentage lichaamsvet of de algemene fysieke activiteit.
De bevindingen suggereren dat lichaamsbeweging met een voldoende hoge intensiteit, om cardiorespiratoire fitheid te verbeteren, de gezondheid kan ondersteunen door gunstige veranderingen in de aanwezigheid, activiteit en clustering van darmmicroben. Dergelijke door inspanning geïnduceerde verbeteringen, in cardiorespiratoire conditie, corresponderen vaak met het centrale (bijvoorbeeld toegenomen volume van bloed dat door elke hartpom wordt gepompt) en perifere aanpassingen (bijvoorbeeld een verhoogd aantal capillairen om zuurstof van bloed naar spieren te transporteren).
Voor nu werd begrepen dat een hogere cardiorespiratoire fitheid meestal samenviel met grotere darmflora-diversiteit, maar het was onduidelijk of deze relatie te wijten was aan het percentage lichaamsvet of fysieke activiteiten van het dagelijks leven. Omdat bekend is dat de behandeling van kanker fysiologische veranderingen teweegbrengt die schadelijk zijn voor de cardio-metabole gezondheid, waaronder een verhoogd lichaamsvetpercentage en een afnemende cardiorespiratoire fitheid, werd dit onderzoek uitgevoerd bij overlevenden van kanker. In totaal waren 37 niet-gemetastaseerde overlevenden van borstkanker, die ten minste een jaar eerder hadden behandeld, ingeschreven.
Deelnemers voerden een graduele inspanningstest uit om een schatting te maken van de cardiorespiratoire fitheid, de beoordeling van het totale energieverbruik en het onderzoek van de darmflora door fecale uithalen. De resultaten toonden aan dat deelnemers met de hogere cardiorespiratoire fitheid een significant grotere darmmicrobiodiversiteit hadden vergeleken met minder geschikte deelnemers. Verdere statistische analyses benadrukten dat cardiorespiratoire fitheid ongeveer een kwart van de variantie in soortenrijkdom en -egelijkheid vertegenwoordigde, onafhankelijk van het percentage lichaamsvet.
Deze gegevens bieden intrigerend inzicht in de relatie tussen cardiorespiratoire fitheid en darmmicrobiodiversiteit. Gezien de transversale aard van het onderzoeksontwerp, zijn de bevindingen van het onderzoeksteam echter correlatief van aard. Het deelnemersmonster was beperkt tot vrouwen met een voorgeschiedenis van borstkanker, die de neiging hadden om lage cardiorespiratoire fitheid en andere gezondheidsproblemen te vertonen, wat betekent dat generalisatie naar andere groepen voorzichtig moet zijn gemaakt.
Stephen Carter, hoofdauteur van de krant van Indiana University, is enthousiast over het voortzetten van het onderzoek van zijn team:
"Onze groep is actief bezig met een interventionele studie om te bepalen hoe variatie in trainingsintensiteit de darmmicrobiotische diversiteit kan beïnvloeden onder omstandigheden van gecontroleerde voeding om te ontdekken hoe oefenen de functionele uitkomsten van de darmmicrobiota kan beïnvloeden, en om te bestuderen hoe oefenrecept kan worden geoptimaliseerd om verbeteren van de gezondheidsresultaten bij klinische populaties. "
Stephen J. Carter, Gary R. Hunter, J. Walker Blackston, Nianjun Liu, Elliot J. Lefkowitz, William J. Van Der Pol, Casey D. Morrow, Jesseca A. Paulsen, Laura Q. Rogers. Darm microbiota diversiteit associeert met cardiorespiratoire fitheid bij nabestaanden van borstkankerpatiënten. Experimental Physiology, 2019; DOI: 10.1113 / EP087404
Eiwit dat vrijkomt na het sporten verbetert de glucose
Het is bekend dat lichaamsbeweging de gezondheid verbetert, maar inzicht in hoe je op moleculair niveau gezonder wordt, is de vraag die onderzoekers van het Joslin Diabetes Center beantwoorden.
Na het uitvoeren van experimenten bij zowel mensen als muizen, ontdekten de onderzoekers dat trainingsoefeningen dramatische veranderingen in het vet veroorzaken. Bovendien ontdekten ze dat dit "getrainde" vet factoren in de bloedbaan vrijgeeft die positieve effecten op de gezondheid kunnen hebben. De studie werd gepubliceerd in Nature Metabolism.
Het is bekend dat vetcellen eiwitten uitbreken die adipokines worden genoemd, en dat veel adipokines toenemen met obesitas, met schadelijke effecten op het metabolisme en de gezondheid.
"In tegenstelling tot de negatieve effecten van veel adipokines, identificeerde onze studie transformerende groeifactor bèta 2 (TGF-bèta 2) als een adipokine die vrijkomt uit vetweefsel (vet) als reactie op oefeningen die de glucosetolerantie verbeteren", zegt Laurie J. Goodyear, PhD, hoofd van Joslins afdeling over integratieve fysiologie en metabolisme en mede-auteur van het onderzoek.
Niet alleen verbeterde door training gestimuleerde TGF-bèta 2 de glucosetolerantie, behandelde obese muizen met TGF bèta 2 verlaagde bloedlipideniveaus en verbeterde vele andere aspecten van het metabolisme.
"Het feit dat een enkel eiwit zulke belangrijke en dramatische effecten heeft was behoorlijk indrukwekkend", zegt Goodyear, hoogleraar Geneeskunde aan de Harvard Medical School.
Twee jaar geleden toonde het internationale onderzoeksteam voor het eerst aan dat vetweefsel gunstige metabole effecten biedt als reactie op lichaamsbeweging.
"Onze hypothese was dat lichaamsbeweging het vet verandert en als gevolg van die verandering vrijkomt het vet deze heilzame eiwitten in de bloedbaan," zegt Goodyear. "Vóór deze ontdekking hebben we altijd alleen gefocust op de positieve effecten van spieren."
Voortbouwend op dit inzicht, probeerden de onderzoekers van Joslin de adipokines te identificeren die vrijkomen tijdens het sporten. Om dit te doen, voerden ze een reeks moleculaire experimenten uit bij zowel mensen als muizen. Ze identificeerden niveaus van adipokines bij mannen voor en na een cyclus van oefeningen. Ze bestudeerden ook het trainen van muizen.
Hun analyse identificeerde TGF bèta 2 als een van de eiwitten opgereguleerd in oefening bij mensen en muizen. Aanvullend onderzoek bevestigde dat niveaus van deze ene adipokine in beide gevallen daadwerkelijk in het vetweefsel en in de bloedbaan met oefening toenamen.
Om te achterhalen of het eiwit gunstige metabole effecten bevorderde, behandelden ze de muizen met TGF bèta 2. Het experiment toonde een aantal positieve metabole effecten bij de muizen, waaronder verbeterde glucosetolerantie en verhoogde vetzuuropname.
Vervolgens voedden ze de muizen een vetrijk dieet, waardoor de dieren diabetes ontwikkelden. Om te weten of TGF bèta 2 daadwerkelijk verantwoordelijk was voor de metabole effecten, behandelden ze de diabetische muizen met TGF bèta-2. Dit keerde de negatieve metabole effecten van het vetrijke dieet terug, vergelijkbaar met wat er met oefening gebeurt.
"Onze resultaten zijn belangrijk omdat het echt de eerste demonstratie is van een lichaamsvrije adipokine die gunstige metabole effecten op het lichaam kan hebben," zegt Goodyear.
Een andere belangrijke bevinding was dat melkzuur, dat vrijkomt tijdens het sporten, als een integraal onderdeel van het proces dient. Lactaat wordt vrijgegeven door de spieren tijdens inspanning en reist vervolgens naar het vet waar het de afgifte van TGF bèta 2 triggert.
"Dit onderzoek is een ware revolutie in de manier waarop we denken over bewegen en de vele metabole effecten van lichaamsbeweging. En, belangrijker nog, dat vet speelt een belangrijke rol in de manier waarop lichaamsbeweging werkt," zegt Goodyear.
Deze bevindingen suggereren dat TGF bèta 2 mogelijk een therapie is voor de behandeling van hoge bloedsuiker en uiteindelijk een mogelijke therapie voor type 2-diabetes. Langetermijnonderzoek zal nodig zijn om de veiligheid van TGF-bèta-2-behandeling te bepalen.
Takahashi et al. TGF-B2 is een door inspanning geïnduceerde adipokine die het metabolisme van glucose en vetzuren reguleert. Natuurstofwisseling, 2019 DOI: 10.1038 / s42255-018-0030-7
Onderzoekers zijn bezorgd dat mensen met een chronische ziekte niet actief genoeg zijn
Het George Institute for Global Health aan de Universiteit van Oxford meet de duur en de intensiteit van fysieke activiteitsniveaus gedurende zeven dagen en vergeleek die deelnemers met en zonder chronische ziekte. Ze ontdekten dat mensen met een chronische ziekte, zelfs die aandoeningen die niet direct de bewegingsruimte beperken, minder tijd aan het werk hebben besteed.
Ongeveer 15 miljoen mensen in Engeland lijden aan chronische ziekten [1]. Belangrijke typen omvatten cardiovasculaire ziekte (bijvoorbeeld hartaanvallen en beroerte), ademhalingsaandoening (bijvoorbeeld astma) en mentale gezondheidscondities (bijvoorbeeld depressie). Chronische aandoeningen worden niet van persoon tot persoon doorgegeven, ontwikkelen zich meestal traag en worden vaak gekenmerkt door de behoefte aan langetermijnbeheer [2].
Gezonde deelnemers spendeerden meer dan een uur meer aan gematigde activiteit (bijvoorbeeld stevig wandelen en tuinieren), en 3 minuten (11%) meer aan krachtige activiteit (bijvoorbeeld hardlopen en aerobics) per week dan die met chronische ziekte. Onderzoekers ontdekten dat mensen met psychische stoornissen de laagste gematigde activiteitsgraad hadden van allemaal, 2,5 uur minder per week aan het uitgeven dan de gemiddelde 11,8 uur aan gezonde leeftijdsgenoten.
"Chronische ziekten zijn de opkomende gezondheidsbelastingen van onze tijd.We weten dat toenemende fysieke activiteit belangrijk is, zowel voor het beheer van chronische ziekten als voor het voorkomen van de ontwikkeling van nieuwe chronische ziekten bij een individu, dus onze bevindingen geven aanleiding tot bezorgdheid" zei Terry Dwyer, hoogleraar Epidemiologie aan het George Institute, Universiteit van Oxford, die het onderzoek leidde dat werd gepubliceerd in het International Journal of Epidemiology.
Sommige aandoeningen, zoals aandoeningen van de ademhalings- of mentale gezondheid, kunnen het bewegingsvermogen van mensen beperken, bijvoorbeeld vanwege een verminderde toevoer van zuurstof of door hun motivatie om deel te nemen aan dagelijkse activiteiten te verminderen.
Niet alle chronische ziekten (bijvoorbeeld sommige gastro-intestinale problemen en huidaandoeningen) hebben echter noodzakelijkerwijs invloed op het vermogen om actief te zijn. Sommige zieke deelnemers zijn mogelijk gewoon inactief geweest, maar de rol van de zieke kan ook een rol spelen in deze activiteitskloof, waarbij juist het feit dat hij ziek is, de neiging van een individu om te oefenen beïnvloedt.
De Wereldgezondheidsorganisatie beveelt aan dat volwassenen gedurende minstens 150 minuten per week matig actief zijn om een gezonde levensstijl te behouden en het begin van progressieve en mogelijk meerdere chronische ziektediagnoses te helpen induceren [3].
"De bevindingen zijn met name relevant voor artsen, omdat zij benadrukken dat artsen die patiënten behandelen voor een ziekte, moeten vragen hoeveel lichaamsbeweging ze nemen. De ziekte waar ze aan lijden, is misschien niet degene die ze zal doden, maar een vermindering in fysieke activiteit als gevolg van het hebben van een ziekte brengt ze het risico van andere ernstige chronische aandoeningen, zoals diabetes, en bepaalde vormen van kanker.
Professor Dwyer voegde toe: "Onze bevindingen bieden een duidelijk overzicht van kansen waarin we actie kunnen ondernemen om deze ziektelast aan te pakken om mensen over de hele wereld te helpen."
[1] Informatie van het ministerie van Volksgezondheid over de prevalentie van chronische ziekten in het VK
[2] Overzicht van de Wereldgezondheidsorganisatie over niet-overdraagbare ziekten en hun risicofactoren
[3] Wereldgezondheidsorganisatie aanbevolen niveaus van lichaamsbeweging voor volwassenen
Joseph Barker, Karl Smith Byrne, Aiden Doherty, Charlie Foster, Kazem Rahimi, Rema Ramakrishnan, Mark Woodward, Terence Dwyer. Fysieke activiteit van Britse volwassenen met chronische ziekte: cross-sectionele analyse van op versnellingsmeter gemeten fysieke activiteit bij 96 706 UK Biobank-deelnemers. International Journal of Epidemiology, 2019; DOI: 10.1093 / ije / dyy294
De gevaren van verborgen vet: Oefening is je beste verdediging tegen diep buikvet
Wetenschappers weten dat het type vet dat je met een tape kunt meten niet het meest gevaarlijk is. Maar wat is de meest effectieve manier om inwendig, visceraal vet te bestrijden dat je niet kunt zien of voelen? Het antwoord: oefening.
Onderzoekers van het UT Southwestern Medical Center analyseerden twee soorten interventies - levensstijlmodificatie (beweging) en farmacologische (geneeskunde) - om te leren hoe je het vet dat diep in de buik ligt, het beste kunt verslaan. De studie is gepubliceerd in Mayo Clinic Proceedings.
"Visceraal vet kan van invloed zijn op lokale organen of het hele lichaamssysteem. Het kan systemisch uw hart en lever aantasten, evenals buikorganen," zei senior-auteur en cardioloog Dr. Ian J. Neeland, universitair docent interne geneeskunde. "Wanneer studies gewicht of body mass index als een metriek gebruiken, weten we niet of de interventies vet overal in het lichaam verminderen, of gewoon in de buurt van de oppervlakte."
Om dit te achterhalen, evalueerden de onderzoekers veranderingen in visceraal vet in 3.602 deelnemers over een periode van 6 maanden, gemeten met een CT- of MRI-onderzoek. Zowel beweging als medicijnen resulteerden in minder visceraal vet, maar de verminderingen waren significanter per pond lichaamsgewicht verloren tijdens inspanning.
"De locatie en het type vet is belangrijk: als u net het gewicht of de BMI meet, kunt u het voordeel van het afvallen voor uw gezondheid onderschatten," zei Dr. Neeland, een Dedman Family Scholar in Clinical Care. "Oefening kan visceraal vet eigenlijk doen smelten."
Deelnemers aan oefenproeven waren 65 procent vrouw, met een gemiddelde leeftijd van 54 en een gemiddelde BMI bij de inschrijving van 31. Trainingsschema's werden gemonitord, niet zelfgerapporteerd. Het merendeel van de inspanningsproeven werd uitgevoerd in de Verenigde Staten en Canada, terwijl farmacologische onderzoeken de Verenigde Staten, Canada, Zweden, Japan en vier multinationale cohorten omvatten.
De medicijnen die door studiedeelnemers werden gebruikt, waren door de FDA goedgekeurd of in de FDA-goedkeuringspijplijn.
Volgens de Centers for Disease Control and Prevention treft obesitas bijna 40 procent van de volwassen Amerikanen. Dr. Neeland zei dat onderzoekers eerder dachten dat vet een inerte opslag was, maar in de loop van de jaren evolueerde deze visie en werd vet nu gezien als een actief orgaan. "Sommige mensen met obesitas krijgen hartaandoeningen, diabetes of het metabool syndroom - en anderen niet", zei Dr. Neeland. "Onze studie suggereert dat een combinatie van benaderingen kan helpen visceraal vet te verminderen en mogelijk deze ziekten te voorkomen."
Andere UT Zuid-westelijke onderzoekers die hebben bijgedragen aan dit werk zijn Dr. Shreya Rao, cardiologie fellow; Dr. Ambarish Pandey, universitair docent interne geneeskunde; Dr. Bryan Park, inwoner interne geneeskunde; Helen Mayo, Faculty Associate; Dr. Dharam Kumbhani, universitair hoofddocent interne geneeskunde; en Dr. James A. de Lemos, hoogleraar interne geneeskunde. Dr. de Lemos heeft de Sweetheart Ball-Kern Wildenthal, M.D., Ph.D., Distinguished Chair in Cardiology.
Shreya Rao, Ambarish Pandey, Sushil Garg, Bryan Park, Helen Mayo, Jean-Pierre Després, Dharam Kumbhani, James A. de Lemos, Ian J. Neeland. Effect van training en farmacologische interventies op viscerale adipositas: een systematische review en meta-analyse van langetermijn gerandomiseerde, gecontroleerde trials. Mayo Clinic Proceedings, 2019; 94 (2): 211 DOI: 10.1016 / j.mayocp.2018.09.019