Falend systeem
Eindelijk heeft de IGZ in Nederland, in samenspraak met de Europese inspecties en autoriteiten, actie ondernomen tegen de middelen die Ranbaxy in Nederland verkoopt. In september al heeft de FDA alles van Ranbaxy verboden in de VS. Tot mijn verbazing bleef het toen ijzig stil in Nederland. Ik geef toe, ook ik.
Als apotheekhoudend huisarts is het mij al jaren opgevallen dat ettelijke patiënten die ik, omdat hun verzekering een financiële slag kon slaan op middelen van Ranbaxy, moest overzetten, vaak hogere doses nodig hadden om hetzelfde effect te bereiken. Niet altijd, maar het viel wel op.
Ook viel mij op dat mensen die ik, omdat hun verzekeraar omgekeerd ook weer een financiële slag kon slaan, van de middelen van Ranbaxy af moest halen om ze op iets anders te zetten, vaak op slag bijwerkingen kregen. Bovendien bleek regelmatig dat ze plotseling met een lagere dosis toekonden.
Bovenstaande effecten speelden niet bij iedereen en niet bij elk middel. Maar ze vonden toch zo opvallend vaak plaats, dat ik er rekening mee hield als er veranderingen van en naar Ranbaxy waren.
Cowboys in de zorg
Hier zien we enkele nare effecten van het huidig zorgsysteem.
Ten eerste: als je een 'vrije markt' hebt, krijg je cowboys. Ranbaxy is zo'n cowboy. Ze belazeren de kluit, zijn idioot goedkoop en ze zijn zo glad als alen. Ranbaxy is de eerste cowboy die boven water komt, maar als ik zie wat er in de pijpleiding zit in de thuiszorg, de bejaardenzorg, de jeugdzorg, de jeugdpsychiatrie en als ik hoor dat een schoonmaakbedrijf zorg en zelfs huisartsenzorg zal gaan bieden, dan houd ik mijn hart vast. Cowboys horen niet in de zorg thuis!
Patiënten zijn slachtoffer
Patiënten kunnen en zullen het slachtoffer worden en er is belachelijk weinig controle op. De verzekeraars, die toch echt zelf beslissen met wie ze in zee gaan, sturen uitsluitend op prijs en schuiven elke verantwoordelijkheid af voor negatieve effecten. Dat het onvoorstelbaar is, dat simvastatine met kwaliteit in Nederland kan worden geleverd voor 93 cent per pakje van 30 stuks, schijnt geen rol te spelen.
Zelfverwijt
Ten tweede: mijn eigen positie. Ik ben kritisch en constant bezig te proberen zo goed mogelijk voor mijn patiënten te zorgen en te proberen de misstanden in de zorg onder de aandacht te brengen. Het feit dat ik de slechtere werking van Ranbaxy wel heb opgemerkt, maar dat ik er niets anders mee gedaan heb, dan opletten in de onmiddellijke patiëntenzorg, verwijt ik mezelf nu. Toch kan ik tot mijn verdediging aanvoeren, dat ik niet kan blijven protesteren.
Er gaat zoveel mis en er is zoveel ellende in de zorg om tegen te protesteren en ik heb zo ontzettend veel regulier werk, met zo weinig middelen, dat deze er gewoon bij in is geschoten. Ik schaam me hiervoor, maar ik kan er niets aan doen. En er zijn nog veel meer zaken, die ik half, op de achtergrond merk, maar waar ik ook niets aan doe.
Wellicht is dit wat mij het meest verontrust. Als zorgverlener bemerk je dingen, maar je hebt de tijd, noch de puf meer om er echt iets mee te doen. Leve het huidig zorgsysteem.
Houding van de overheid
Verder is voor mij één van de meest stekende verschijnselen, de manier waarop de overheid zelf omgaat met de misstanden die diezelfde overheid schept. De snoeiharde houding tegenover zorgverleners, vooral artsen (Tuitjenhorn is maar een voorbeeld), en de schokkend lakse houding ten opzichte van de verzekeraars en nu weer de producenten van goedkope geneesmiddelen.
Ze hebben eigenlijk geen idee wat ze ermee moeten. De effecten op de zorg en op de patiënten worden bijna schouderophalend afgedaan. Waar de FDA allang alle producten van Ranbaxy in de ban heeft gedaan, reageert onze eigen IGZ pas na een kritische uitzending van Nieuwsuur en dan nog maar half. De inspectie en daarmee de overheid hebben hier volkomen gefaald!
Artsennet.nl Blogbericht Bart Bruijn (Februari 2014)
Reacties: