Home / Nieuws / ...

Kwik en pesticiden vergroten kans op diabetes*
Uit twee studies blijkt dat blootstelling aan kwik en pesticides de kans op diabetes type-2 later in het leven flink kan verhogen. Uit de eerste studie onder bijna vierduizend jong volwassenen die 18 jaar gevolgd werden blijkt dat blootstelling aan kwik de kans op diabetes met 65% doet verhogen. (Voor bronnen van kwik zie wikipedia)  
Uit de tweede studie blijkt dat blootstelling aan verschillende pesticiden de kans op diabetes wel met een factor 4 kunnen verhogen.  (April 2013)

Mercury Exposure in Young Adulthood and Incidence of Diabetes Later in Life 
The CARDIA trace element study
1. Ka He, MD, SCD1⇓, 2. Pengcheng Xun, MD, PHD1, 3. Kiang Liu, PHD2, 4. Steve Morris, PHD3, 5. Jared Reis, PHD4 and 6. Eliseo Guallar, MD, DRPH5,6,7 + Author Affiliations
1. 1Department of Epidemiology and Biostatistics, School of Public Health, Indiana University, Bloomington, Indiana 
2. 2Department of Preventive Medicine, Feinberg School of Medicine, Northwestern University, Chicago, Illinois 
3. 3Research Reactor Center, University of Missouri-Columbia and Harry S. Truman Memorial Veterans Hospital, Columbia, Missouri 
4. 4Division of Cardiovascular Sciences, National Heart, Lung, and Blood Institute, Bethesda, Maryland 
5. 5Department of Epidemiology, Bloomberg School of Public Health, Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland 
6. 6Department of Medicine, Bloomberg School of Public Health, Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland 
7. 7Welch Center for Prevention, Epidemiology, and Clinical Research, Bloomberg School of Public Health, Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland 
1. Corresponding author: Ka He, kahe@indiana.edu. 
Abstract
OBJECTIVE Laboratory studies suggest that exposure to methylmercury at a level similar to those found in fish may induce pancreatic islet β-cell dysfunction. Few, if any, human studies have examined the association between mercury exposure and diabetes incidence. We examined whether toenail mercury levels are associated with incidence of diabetes in a large prospective cohort. 
RESEACH DESIGN AND METHODS A prospective cohort of 3,875 American young adults, aged 20–32 years, free of diabetes in 1987 (baseline), were enrolled and followed six times until 2005. Baseline toenail mercury levels were measured with instrumental neutron-activation analysis. Incident diabetes was identified by plasma glucose levels, oral glucose tolerance tests, hemoglobin A1C levels, and/or antidiabetic medications. 
RESULTS A total of 288 incident cases of diabetes occurred over 18 years of follow-up. In multivariate analyses adjusted for age, sex, ethnicity, study center, education, smoking status, alcohol consumption, physical activity, family history of diabetes, intakes of long-chain n-3 fatty acids and magnesium, and toenail selenium, toenail mercury levels were positively associated with the incidence of diabetes. The hazard ratio (95% CI) of incident diabetes compared the highest to the lowest quintiles of mercury exposure was 1.65 (1.07–2.56; P for trend = 0.02). Higher mercury exposure at baseline was also significantly associated with decreased homeostatic model assessment β-cell function index (P for trend < 0.01). 
CONCLUSIONS Our results are consistent with findings from laboratory studies and provide longitudinal human data, suggesting that people with high mercury exposure in young adulthood may have elevated risk of diabetes later in life. 
· © 2013 by the American Diabetes Association.

Adipose tissue concentrations of persistent organic pollutants and prevalence of type 2 diabetes in adults from Southern Spain.
Arrebola JP, Pumarega J, Gasull M, Fernandez MF, Martin-Olmedo P, Molina-Molina JM, Fernández-Rodríguez M, Porta M, Olea N.
Source
Laboratory of Medical Investigations, San Cecilio University Hospital, University of Granada,18071 Granada, Spain. Electronic address: jparrebola@ugr.es.
Abstract
There is increasing evidence that environmental factors play an important role in the development of type 2 diabetes. Several persistent organic pollutants are suspected to contribute to the increasing prevalence and risk of type 2 diabetes. The aim of this study was to investigate the association of the body burden of three organochlorine pesticides and three polychlorinated biphenyls and the overall estrogenic activity with the risk of type 2 diabetes in a sample of adults from Southern Spain. Samples of adipose tissue and serum were obtained from 386 subjects undergoing non-cancer-related surgery and were extracted using validated methodologies. Residues of persistent organic pollutants were analyzed by means of high-resolution gas chromatography with a mass spectrometry detector in tandem mode. The overall estrogenicity of the adipose tissue extracts was measured by using the total effective xenoestrogen burden (TEXB) biomarker. Data on lifestyle, dietary habits, and health status were gathered from face-to-face interviews and clinical records. Statistical analyses were performed with unconditional logistic regression and different adjustment levels. In the models adjusted for adipose tissue origin, sex, age, and body mass index, the 2nd and 3rd tertiles of adipose tissue concentrations of p,p'-dichlorodiphenyldichloroethylene (p,p'-DDE) were positively associated with the risk of diabetes [odds ratios (95% confidence interval)=3.6 (0.8-17.3) and 4.4 (1.0-21.0), respectively]. A positive association with β-hexachlorocyclohexane was also found when body mass index and adipose tissue origin were removed from the models, with odds ratios (95% confidence interval) of 3.3 (1.0-10.4) and 5.5 (1.7-17.3), for the 2nd and 3rd tertiles of exposure, respectively. In addition, a statistically significant interaction was observed between p,p'-DDE and body mass index, such that the risk of diabetes increased with tertiles of exposure in a linear manner in non-obese subjects but not in the obese, in whom an inverted U-shape pattern was observed.
Copyright © Elsevier Inc. All rights reserved.

De door de computer vertaalde Engelse tekst (let op: gelet op de vaak technische inhoud van een artikel kunnen bij het vertalen wellicht vreemde en soms niet helemaal juiste woorden en/of zinnen gevormd worden)

Kwik Blootstelling in jonge volwassenheid en Incidentie van diabetes later in het leven
De CARDIA sporenelement studie
1. Ka Hij, MD, SCD1 ⇓, 2. Pengcheng Xun, MD, PHD1, 3. Kiang Liu, PHD2, 4. Steve Morris, PHD3, 5. Jared Reis, PHD4 en 6. Eliseo Guallar, MD, DRPH5, 6,7 + Auteur Affiliations
1. 1Department Epidemiologie en Biostatistiek, School of Public Health, Indiana University, Bloomington, Indiana
2. 2Department of Preventive Medicine, Feinberg School of Medicine, Northwestern University, Chicago, Illinois
3. 3Research Reactor Centrum, Universiteit van Missouri-Columbia en Harry S. Truman Memorial Veterans Hospital, Columbia, Missouri
4. 4Division van Cardiovasculaire Wetenschappen, National Heart, Lung, and Blood Institute, Bethesda, Maryland
5. 5Department Epidemiologie, Bloomberg School of Public Health, Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland
6. 6Department of Medicine, Bloomberg School of Public Health, Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland
7. 7Welch Centrum voor Preventie, Epidemiologie en Klinisch Onderzoek, Bloomberg School of Public Health, Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland
1. Overeenkomstige auteur: Ka Hij, kahe@indiana.edu.
Abstract
DOEL Laboratorium studies suggereren dat blootstelling aan methylkwik op een niveau vergelijkbaar met die gevonden in vis eilandjes van Langerhans β-cel dysfunctie kunnen veroorzaken. Weinig of geen, hebben menselijke studies het verband tussen de blootstelling aan kwik en diabetes incidentie onderzocht. We onderzocht of teennagel kwik niveaus worden geassocieerd met de incidentie van diabetes in een grote prospectieve cohort.
Proefopzet en methoden Een prospectieve cohort van 3875 Amerikaanse jonge volwassenen, 20-32 jaar oud, vrij van diabetes in 1987 (baseline), werden geïncludeerd en gevolgd zes keer tot 2005. Baseline teennagel kwik niveaus werden gemeten met instrumentele neutronenactiveringsanalyse. Incident diabetes werd geïdentificeerd door plasmaglucosespiegels, orale glucose tolerantie test, hemoglobine A1C niveaus, en / of anti-diabetische medicatie.
RESULTATEN In totaal werden 288 incidenten gevallen van diabetes zich meer dan 18 jaar van follow-up. In multivariate analyses gecorrigeerd voor leeftijd, geslacht, etniciteit, studiecentrum, onderwijs, rookgedrag, alcoholgebruik, lichamelijke activiteit, familiegeschiedenis van diabetes, de inname van lange-keten n-3-vetzuren en magnesium, en teennagel selenium, teennagel kwikniveaus positief samenhingen met de incidentie van diabetes. De hazard ratio (95% CI) van incident diabetes ten opzichte van de hoogste tot de laagste quintiles van blootstelling aan kwik was 1,65 (1,07-2,56; P voor trend = 0,02). Hogere blootstelling aan kwik bij baseline was ook significant geassocieerd met een verminderde homeostatische model evaluatie β-cel functie index (P voor trend <0,01).
Conclusies Onze resultaten zijn consistent met de bevindingen van het laboratoriumonderzoek en zorgen longitudinale gegevens over de mens, wat suggereert dat mensen met een hoge blootstelling aan kwik in jonge volwassenheid verhoogd risico op diabetes later in het leven kan hebben.
· © 2013 door de American Diabetes Association.

Vetweefsel concentraties van persistente organische verontreinigende stoffen en de prevalentie van type 2 diabetes bij volwassenen uit Zuid-Spanje.
Arrebola JP, Pumarega J, Gasull M, Fernandez MF, Martin-Olmedo P, Molina-Molina JM, Fernández-Rodríguez M, Porta M, Olea N.
Bron
Laboratorium voor Medische Onderzoeken, San Cecilio University Hospital, Universiteit van Granada, 18071 Granada, Spanje. Elektronisch adres: jparrebola@ugr.es.
Abstract
Er is toenemend bewijs dat omgevingsfactoren spelen een belangrijke rol in de ontwikkeling van type 2 diabetes. Verschillende persistente organische verontreinigende vermoedelijk bijdragen aan de toenemende prevalentie en risico van type 2 diabetes. Het doel van deze studie was om de associatie van de lichaamsbelasting van drie organochloorpesticiden en drie polychloorbifenylen en de totale oestrogene activiteit met het risico van type 2 diabetes bij een steekproef van volwassenen uit Zuid-Spanje te onderzoeken. Monsters van vetweefsel en serum werden verkregen van 386 patiënten die een niet-kanker-gerelateerde operatie en werden geëxtraheerd met gevalideerde methodieken. Residuen van persistente organische verontreinigende stoffen werden geanalyseerd met behulp van hoge-resolutie gaschromatografie met massaspectrometrie detector in tandem modus. De algehele oestrogeniciteit van het vetweefsel extracten werd gemeten met behulp van de totale effectieve xenoestrogen belasting (TEXB) biomarker. Gegevens over levensstijl, voedingsgewoonten en gezondheidstoestand werden verzameld van face-to-face interviews en klinische gegevens. Statistische analyses werden uitgevoerd met onvoorwaardelijke logistische regressie en verschillende aanpassingsniveaus. In het model aangepast vetweefsel, geslacht, leeftijd en body mass index, werden de 2e en 3e tertiles vetweefsel concentraties van p, p'-dichlorodiphenyldichloroethylene (p, p'-DDE) positief geassocieerd met het risico op diabetes [odds ratio (95% betrouwbaarheidsinterval) = 3,6 (0,8-17,3) en 4,4 (1,0-21,0), respectievelijk]. Een positieve associatie met β-hexachloorcyclohexaan werd ook gevonden als body mass index en vetweefsel oorsprong werden verwijderd uit de modellen, met odds ratio's (95% betrouwbaarheidsinterval) van 3,3 (1,0-10,4) en 5,5 (1,7-17,3), voor de 2e en 3e tertielen van de blootstelling, respectievelijk. Daarnaast werd een statistisch significante interactie waargenomen tussen p, p'-DDE en body mass index, zodat het risico van diabetes vergroot met tertiles blootstelling op lineaire wijze in niet-obese patiënten, maar niet in de obese, bij wie een omgekeerde U-vorm patroon werd waargenomen.
Copyright © Elsevier Inc.

Printen