Belgische ziekenhuizen zwijgen over gevaarlijke bacterie

Jaarlijks sterven in ons land tussen 1.500 en 3.000 mensen aan een besmetting met de ziekenhuisbacterie. Vermoedelijk 100.000 patiënten worden elk jaar besmet, nu ook in rust- en verzorgingstehuizen, en in de thuiszorg. Maar duidelijke cijfers worden niet bekendgemaakt. Het lijk dat meer dan 20% van de ziekenhuizen in België besmet zijn.

Dit werd gelaakt in een reportage van het Eén-programma Panorama . Programmamaker Wim van den Eynde zegt dat hij grote verschillen heeft vastgesteld naargelang het ziekenhuis. ,,Je zou als patiënt moeten weten in welke ziekenhuizen de bacterie woedt.'' De federale minister van Sociale Zaken, Rudy Demotte, is echter tegen elke openbare ranking van ziekenhuizen, inmiddels wel voor een meldplicht.

De ziekenhuis vacterie is daarmee een grote killer geworden, meer dan het verkeer. De meest voorkomende bacterie is de Meticiline Resistente Staphilococcus Aureus (MRSA), maar er zijn nog minstens drie andere gevaarlijke bacteriën aan een opmars bezig. Ze zijn resistent aan antibiotica en richten vooral onder oudere, verzwakte patiënten een ware ravage aan.
Maar eigenlijk weten we niet precies hoeveel mensen er sterven door ziekenhuisinfecties, doordat er in België geen meldingsplicht is. Ziekenhuizen zijn niet verplicht om te melden dat er een patiënt besmet is geraakt.
“De verschillen zijn enorm”, zegt microbioloog prof. Herman Goossens (UZA), die al meer dan tien jaar een eenzame en verbeten strijd voert tegen ziekenhuisinfecties, “er zijn ziekenhuizen met een kolossaal probleem inzake multiresistentie en er zijn ziekenhuizen waar resistente bacteriën zo goed als afwezig zijn.” En voor een patiënt is het zo goed als onmogelijk om zicht te krijgen op het risico, zo blijkt uit deze Panorama-reportage. Ziekenhuizen minimaliseren het probleem en geven geen precieze informatie over hun resistentieprobleem.
Enkele verpleegkundigen vertellen wel anoniem over gangbare praktijken op de werkvloer anno 2005. “Bij ons wordt chirurgisch materiaal niet grondig ontsmet. Er is gewoon te weinig tijd tussen twee operaties om het te steriliseren.”
“De hygiëniste bij ons op de dienst doet haar best, maar als zij haar rug draait lappen veel verpleegkundigen de regels inzake handhygiëne gewoon aan hun laars.”
“Bij ons zijn er te weinig kamers om mensen te isoleren. In de praktijk wordt er dan rond het bed van een besmette patiënt een plakband geplakt op de vloer, die dan muren moet voorstellen.”
Opvallend is alvast dat in Nederland het MRSA-probleem zo goed als afwezig is door een doorgedreven ‘search & destroy’- beleid. Rigoureuze regels inzake hygiëne en antibioticaconsumptie houden de bacteriën op afstand.
“Ons systeem in België is verkeerd”, zegt prof. Goossens. “Wij zijn het enige land in Europa waar medische handelingen worden terugbetaald door het Riziv. Een goed preventiebeleid kost geld aan een ziekenhuis, terwijl een slecht preventiebeleid enkel geld kost aan de gemeenschap”. Hij ziet de toekomst niet positief tegemoet. “Als de overheid niet krachtiger optreedt dan stevenen we af op een catastrofe.”  ( Januari 2006) (Opm. Ter bescherming is het niet onverstandig een paar weken voor een opname in het ziekenhuis uw weerstand tegen bacteriën te verhogen, kijk bij ImmunoPro voor meer informatie)